سینه زنی شهادت امام محمدباقر علیه السلام به نفسِ سیدمهدی میرداماد

غربت می باره از نِگاش آروم نمی گیره چِشاش از سوز داغ دلش از هُرم اشک و ناله هاش

شد دشتِ سرخِ لاله ها دوباره باغِ دلش

هرچند که می سوزه تنش از شعله ی زهر جفا اما دلش خونه به یادِ خاطرات کربلا

پیچیده تو هفت آسمون ، سوزِ صداش خون می چِکه از آسمونِ گریه هاش

واویلتا ، واویلتا، واویلتا...

پاهاش شده پرآبله جایِ کبود سلسله مونده به رویِ پَرش

با خاطراتِ کاروان از طعنه های شامیان زخمیِ پلکِ تَرش

پایِ برهنه رفته هر جا پا به پایِ قافله یادش نمی ره کینه های زَجر و شمر وحرمله

هم با سه ساله خورده سیلی از عدو هم دیده رویِ نیزه ها راس عمو

واویلتا، وایلتا، واویلتا...

.