مدح خوانی میلاد حضرت محمد صلوات الله علیه و امام صادق علیه السلام به نفس امیر کرمانشاهی

آن را که به جز قرب خدا هیچ ندارد در وقت بلا غیر دعا هیچ ندارد پروانه پرش سوخت و من یاد گرفتم عاشق‌شدنم غیر بلا هیچ ندارد از لکنتم ایراد نگیرید ؛ بِلالم دل مایه‌ی قرب است، صدا هیچ ندارد باید به مقامات نظر داشت؛ نه اسباب موسی همه کاره‌ست، عصا هیچ ندارد از جانب گیسوی نگار است که خوشبوست از ناحیه‌ی خویش صبا هیچ ندارد اموال کریمان همه‌اش مال فقیر است اصلاً چه کسی گفته گدا هیچ ندارد هرکس که تو را دارد و در سینه ندارد مهر علی و فاطمه را… هیچ ندارد!

بگذار که از فاطمه بهتر بنویسم او را عوض فاطمه مادر بنویسم بگذار که اول صلواتی بفرستم تا نام تو را خوب معطّر بنویسم تو پا بِگُذاری و منم سر بِگُذارم تو پا بنویسی و منم سر بنویسم در فکر بقیعم من اگر میل ندارم بر گنبد خضرات کبوتر بنویسم تو گاه علی هستی و گه‌گاه محمّد ماندم که علی یا که پیمبر بنویسم!

راضی شده بودی به املای محمد اما نرسیدیم به معنای محمد هرآنچه‌که دارند رسولان همه دارند از معجزه خاک قدمهای محمد مولاست همان رحمت امروز پیمبر زهراست همان رحمت فردای محمد تفسیر کمالات جلالی علی بود «لا حول و لا قُوّةَ الا»ی محمّد این وحدت محض است و دوئیت به میان نیست خوابید اگر «شیر خدا» جای محمّد اسلام محمد به جز اسلام علی نیست منهای علی یعنی منهای محمد در آیینۀ فاطمه دیده است خودش را بنشسته محمد به تماشای محمد

با جعفر صادق به روایات رسیدیم با لطف روایات به آیات رسیدیم عبد تو شدیم وسر سجاده که رفتیم دیدیم به مجموع عبادات رسیدیم با واسطه ما پیش خداوند نشستیم از راه توسل به مناجات رسیدیم از رد قدمهای تو تا خانه زهرا یکدفعه دودفعه نه به کرات رسیدیم از گریه تو وسط شعله خانه به سوختن مادر سادات رسیدیم ما خاک‌نشینان حرم عرش نشینیم از عرض بقیعت به سماوات رسیدیم

شاعر : علی اكبر لطيفيان