روضه و توسل ویژۀ وفات حضرت اُم البَنین سلام الله علیها _ استاد حاج منصور ارضی

ای اُم عشق مادرِ سرلشکر ادب
وی سایه سارِ قد تو رویِ سر ادب

بانویِ سرسپردۀ همسنگرِ ادب
در آسمان ملقبِ بر مادرِ ادب

از لحظه ای که واردِ بیت الکرم شدی
با احترام کردن خود محترم شدی

روزِ عروسیت شد و اوجِ عزیزیت
مبهوت شد زمانه از آن اشک ریزی ات

قربان آن درایت و دشمن ستیزی ات
رفتی به بیت عشق به شرط کنیزی ات

از ابتدا بنایِ تو بر احترام بود
جان تو نذرِ خدمتِ چندیدن امام بود

در ظّل نورِ فاطمه با غم عجین شدی
شمس الضحی مکتب حق الیقین شدی

ماه تمام چهار مه جبین شدی
دادی بَنی و حضرتِ اُم البنین شدی

ام البنین شدی و به تو التفات شد
آغوشِ تو پناه زنان و بنات شد

بانو تو کیستی که بنازد کرم به تو
باب النجات داده کلیدِ حرم به تو

غرق توسل است عرب تا عجم به تو
داده امام عصر، خدا را قسم به تو

یعنی تو شاهراهِ نزولِ عنایتی
سجادۀ عبادتی و باب حاجتی

عالم به حیرت است از این جانثاری‌ات
مادر شدی و برف شدی بهر یاری ات

جان ها فدای مادری افتخاری ات
قربان این تفضل و این سفره داری ات

خورشیدِ در تلألؤیی و ذره پروری
تو باب فضلی و به اباالفضل مادری

مادر شدی که داغ ببینی کمان شوی
در هر بهار راوی فصل خزان شوی

باران شوی، خمیده شوی، نیمه جان شوی
گریان شوی و مادر گریه کنان شوی

ما را ز اشک خویش تو تزکیه کرده ای
خاکِ بقیع را تو حسینیه کرده ای

بعد از حسین از دل و جانت سرور رفت
گریان شدی و نالۀ تو تا قبور رفت

بر پیکری که زود سرش در تنور رفت
از بس گریستی تو، زِ چشم تو نور رفت

آه از جگر کشیدی و قلبت کباب شد
بعد از حسین خانۀ شادی خراب شد

بعد از حسین زنده نمودی قیام را
گریان نمود گریۀ تو خاص و عام را

زینب که رفت داغ تو انگار تازه شد
یعنی دوباره داغ علمدار تازه شد

زینب که رفت پیر و خمیده کمر شدی
نالان شدی شکسته شدی مختصر شدی
یعنی که رو به قبله شدی محتضر شدی
چشم انتظارِ دیدنِ روی پسر شدی
اما یلان تو همه در خاک خفته اند
در بین خاک با تن صد چاک خفته اند

وقتش رسیده روضه حساس را بخوان
در بزم گریه عطرِ گل یاس را بخوان
مجلس بگیر نوحۀ احساس را بخوان
یک چند صفحه مقتل عباس را بخوان
شرح نزول ساقی سرمست را بگو
از مرکب افتادن بی دست را بگو

*وقتی خواست از رو اسب به زمین بیاد همه شنیدن، بی دست بوده .. از روی اسب به زمین افتاد ..*

برگو چگونه عطش گریه خیز شد
جسمش چگونه مرکز ثقلِ ستیز شد
شمشیر حمله کرد و سرنیزه تیز شد
بالا بلندِ خیمه تنش ریز ریز شد
برگو چگونه نالۀ زن ها بلند شد
با پارچه‌ سرش به روی نیزه بند شد

برا بی بی ام البنین روضه بخوانیم .. همون روضه ای که خودش خوانده : باور نمی کنم کسی جرائت کرده باشه بر سر مبارکت زده باشه اون هم با عمود آهن .. اما شنیدم اول دست هاتُ قطع کردن .. دوم شنیدم تیر به چشمت زدن .. آنگاه عمود آهن بر سرت زدن .. سرت از هم پاشیده شد .. همچین که رو زمین خواست بیفته صدا زد داداش زود بیا «اخا ادرک اخا ..» ابی عبدالله به سرعت آمد .. راوی میگه تو این آمدن دیدن به لحظه ایستاد، پیاده شد، شی رو برداشت به چشم گذاشت .. جلوتر آمدم دیدم دست های عباسِ .. با همون وضع آمد تا رسید به بدن یه نگاه به آن بدنِ پاره پاره و تیر باران خورد کرد، صدا زد «أَلانَ إنکَسَرَ ظَهرِي وَ قَلَّت حِيلَتِي وَ انقَطَعَ رَجائِي..»(1) بمیرم برات .. دیگه کسی نیامد سمتِ این بدن .. کار حسینم بعد از این تمام شد .. دشمن فرصت پیدا کرد .. اول بدن رو غارت کرد بعد طوری به بدن صدمه زد که امام چهارم حضرت رو به سختی جمع کرد .. همه گفتن عباس قد رشیدی داره .. اما هرکی رفته سردابِ آقا میگه یه قبرِ کوچکی قرار دارد ..

منابع:
1) موسوعة الامام الحسین (ع) ج ۴، ص ۲۳۱
البحرانی، العوالم، ۱۷ / ۲۸۳ - ۲۸۴، ۲۸۵
بحار الأنوار، ج‏45، ص: 41