مدح_میلاد زین العابدین امام سجاد علیه السلام _حاج محمود كریمی

نغمه سر کن که جان دین آمد
حضرت زین العابدین آمد
عین حقّ ار فروغ عین است این
علی دوّم حسین است این
این پسر یادگار پنجِ تن است
شمع محفل فروز انجمن است
دل نورانیش یم رحمت
هر دو چشمش دو زمزم رحمت
بوسه های دعا به لعل لبش
گشته بر دور سر نماز شبش
روح و ریحان سیّد الشّهداست
این پسر جان سیّد الشّهداست
لطف، عادت، کرم، وظیفه ی او
کلّ توحید در صحیفه ی او
سخنانش همه اَخ القرآن
سر به سر نور و سر به سر برهان
وحیِ مُنزَل نهفته در نگهش
وحی صاعد دعای شامگهش
این گل سرخ دامن زهراست
بعد بابا امام عاشوراست
کعبه ی عابدین، سلام سلام
سیّد السّاجدین، سلام سلام
قطب عرفان و قبله ی ایمان
جان دین و حقیقت قرآن
یوسف ِ یوسف ِ رسول خدا
جان ِ شیرین سیّد الشّهدا
خون ِ خون ِ خدا به رگ هایت
شاهدم! خطبه های غرّایت
از دهان تو بانگ یا سُبّوح
می دهد بر تن عبادت روح
ای مسیح ِ دعا دعای مسیح
ای نفس هات خوشتر از تسبیح
تو به عرش جلال، قائمه ای
تو حسین حسین فاطمه ای
پنج میقات و چار رکن و حرم
حجر و مروه و صفا، زمزم
به مقام تو عارفند همه
ز جلال تو واقف اند همه
هر گیاهی به مدح اهل البیت
دعبل است و فرزدق است و کمیت
حجّ کعبه طواف خانه ی توست
رکن، خشتی زآشیانه ی توست
حجر الاسودت سلام کند
بر کف دستت استلام کند
وارد مسجد الحرام شدی
بهتر از کعبه احترام شدی
کعبه و خیل حاجیان به مطاف
همه دور سرت به حال طواف
پور عبد الملک از این تجلیل
ایستاده به سان عبد ذلیل
نه رهی تا که استلام کند
نه کسی از وی احترام کند

 

*هشام بن عبدالملك ِ ملعون،حاكم بود،تو صف استلام(بوسیدن) حجرالاسود ایستاد،تو اون ازدحام دید،راه باز شد،آقایی آمد،همه كنار رفتند، هشام واستاده تو صف،كسی بهش راه نمی داد،دیدن آقا امام سجاد علیه السلام اومد،اما این ملعون داره نگاه میكنه،راه بهش نمیدادن*

 

نه رهی تا که استلام کند
نه کسی از وی احترام کند
مانده بر جای خویشتن چو جسد
بر دلش سخت خورده تیر حسد
عربی از هشام کرد سؤال
این که باشد بدین مقام و جلال؟
با تجاهل به سوی او نگریست
گفت نشناسمش ندانم کیست
شد فرزدق خروش، سر تا پا
جست از جای خود سپند آسا
خواند در شأن یوسف زهرا
با فصاحت قصیده ای غرّآ
گفت هی هی! تجاهلت از چیست
گوش کن تا بگویمت این کیست
حجر و رکن و زمزم و میقات
مروه، سعی و صفا منی، عرفات
کوه های حجاز سر تا سر
همه ی ریگ های در مشعر
مستجار و مقام و حجر و حطیم
مکّه تا هر کجا که هست حریم
ناودان و مطاف و شاذروان
کلّ حجّاج بیت، پیر و جوان
جبل الرّحمه خیف غار حرا
می شناسند یک به یک او را
همه دل بر ولایتش بستند
در مسیر هدایتش هستند
این فروغ حقیقت ازلی است
این جگر گوشه ی نبیّ و علی است
دل مؤمن پُر از محبّت اوست
نصّ حکم خدا موّدت اوست
به تولاّی او گرفته حیات
حجّ و صوم و صلات، خمس و زکات
این گل سرخ گلبن زهراست
میوه ی قلب سیّد الشّهداست
کرم از بذل او کرم گشته
حرم از فیض او حرم گشته
از دم او دعا کند پرواز
بی ولایش قبول نیست نماز
حجّت حیّ سرمدش خوانند
گل باغ محمّدش خوانند

 

*بازم بگم هشام:*

 

حق فرستاده در همه اوقات
به اب و جدّ و مادرش صلوات
*بگم،باز هم بگم،خلاصه:*
این خداوند را ولی است ولی
نام نیکوی وی علی است علی
تا جهان بوده است و خواهد بود
به فرزدق درود باد درود

 

*به خاطر همین شعر*

 

سینه ی خصم را نشانه گرفت
چوبه ی دار خود به شانه گرفت
بین دشمن سرود، مدح امام
«میثمش» می دهد هماره سلام

 

شاعر:حاج غلامرضا سازگار