روضه و مناجات_روز عاشورا _روضه حضرت سیدالشهدا علیه السلام_حاج میثم مطیعی

"اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا اَباعَبْدِاللهِ وَ عَلَى الاَْرْواحِ الَّتى حَلَّتْ بِفِنائِکَ عَلَیْکَ مِنّى سَلامُ اللهِ اَبَداً ما بَقیتُ وَ بَقِىَ اللَّیْلُ وَ النَّهارُ وَ لاجَعَلَهُ اللهُ آخِرَ الْعَهْدِ مِنّى لِزِیارَتِکُمْ اَلسَّلامُ عَلَى الْحُسَیْنِ وَ عَلى عَلِىِّ بْنِ الْحُسَیْنِ وَ عَلى اَوْلادِ الْحُسَیْنِ وَ عَلى اَصْحابِ الْحُسَیْنِ" *دیگه از الان صحابی ای بین خیمه ها نیست؛فقط خودشون موندن؛دو سه تا مرد موندن؛چندتا بچه موندن؛زن ها و بی بی های حرم موندن،آقا ای کاش یه کاری میتونستم بکنم،آقا دیر رسیدم*   قصه ی روز دهم ای یار مارا می کشد داغ تو تکرار در تکرار ما را می کشد حسین ... حسین ...   قبل عاشورا برای مادرت جان داده ایم روضه ی تلخ در و دیوار ما را می کشد عمرمان دادی خدایا تا به عاشورا رسیم   *ما را به سخت جانی خود این گمان نبود،این همه روضه شنیدیم*   عمرمان دادی خدایا تا به عاشورا رسیم گرچه عاشورای تو صدبار ما را می کشد   *چیزی نمونده آقامون رو بکشن...*   کشت زینب را همین دیشب,وداع تو حسین! قصه ی آن آخرین دیدار ما را می کشد   *یه دیدار دیشب بود؛یه دیدار هم یک ساعت دیگه ست؛برای آخرین بار اومد کنار برادر،جای بوسه پیدا نکرد،یه نفر تو قتلگاه منتظرشه،زینب بیا،ببین قتلگاه پر از گل یاس شده؛صدا بلند شد"اُخَیَّ الیَّ"   لب گودال مادر افتاده ته گودال بی سر افتاده از رو نیزه یک سر افتاده معجر افتاده...اکبر افتاده اصغر افتاده... حسین...حسین....آآآآ..‌‌‌   او میدوید و....   پناه حرم کجا داری میری بگو برادرم بدرقه ی راه تو اشک چشم ترم آهسته تربرو داداش مضطرم پناه حرم....یادم نرفته لحظه ی زمین خوردنت بمیره خواهرت چقدر غریب کشتنت یه جای سالمم نمونده روی تنت حسین....حسین....*   کشت زینب را همین دیشب,وداع تو حسین! قصه ی آن آخرین دیدار ما را می کشد چشم و دست او فدای تو شده, بی چشمداشت ساقیِ برگشته از پیکار مارا می کشد تا سلامی میدهد...   *امام زمان ما رو ببخش مستمع روضه دو نفرن یکی مادرشه؛یکی امام زمانه...*   تا سلامی میدهدبر بند بند پیکرت   *"السلام علی الاعضاء المقطعات"*   تا سلامی میدهدبر بند بند پیکرت بندهای ناحیه این بار مارا می کشد   *السلام علی الشیب الخضیب...حسین..‌ السلام علی الخد التریب*   بارها از قتلگه گفتیم و سوزش کم نشد عاقبت این روضه ی دشوار، ما را می کشد شاعر: میلاد عرفان پور .