هالۀ غم

جهان را از چه رو مــــاتم گرفته

        زمین و آسمان را غــــــم گرفته

چنان ماتم به گیــــــتی سایه افکند

        که گوئی نیّر اعظـــــــــم گرفته

مگر مـــــــــــــاه محرم شد پدیدار

       که مه را هـــــــــالۀ ماتم گرفته

حسین ابن علــــــــی فرزند زهرا

        که نور چـــهره اش عالم گرفته

جَبین قـــــــــــــــدسیان را ملامت

       خطــــــوط درهم و برهم گرفته

چه باک از زخم پیکان عاشقی را

       که از معشوق خود مرهم گرفته

نــــــــــه تنها دامن پاکان عصمت

       که آتش دامن عــــــــــالم گرفته

برون کــن خاتم شادی از انگشت

        کزین مــــــــاتم دل خاتم گرفته

به اشک دیــــــــــــده گلهای نبوّت

      غبار غــــــــم ز روی هم گرفته

<دکتر قاسم رسا>