دیر راهب

شد بــــــه مهمانی راهب چو سر پاک حسین

گفت با آن سر پر خون به دو د شیون و شین

ای سر انـــــدر نظــــرم، جـــلوۀ یحیی داری

از رُخت نور عیان چـــون کف موسی داری

یــا مسیحائی و از عــــرش بـــــرین آمده ای

خـــوش به سر وقت من گوشه نشین آمده ای

جــــــــان من باد به فدایت که تو مهمان منی

ز تـــو شرمنده ام ای سر، که تو مهمان منی

راهبـــــــــــــــــــا مـــــــــــــن زادۀ پیغمبرم

مهمـــــــــــــــتان ایــــــــــــــــن گروه کافرم

گـــــــــــــر خبر جوئی ز من ای غم نصیب

بــــــــــــــــــــاش آگه من غریبم من غریب

رحــــــــــــــــــــــــــم ننمودند بر احوال من

آب     را     بستنـــد    بـــر    اطفال    من

روز   عــــــــــــاشورا   بـه   فرمان   یزید

کــــــــــــــــــرد شمرم با لب عطشان شهید