فَابکِ لِلحُسَین

در هر مصیبت و محنی فَابکِ لِلحُسَین

در هر عزای دل شکنی فَابکِ لِلحُسَین

در خیمه‌ی مراثی و اندوه اهل بیت

قبل از شروع هر سخنی فَابکِ لِلحُسَین

در مکتب ارادت ابن شبیب ها

هم ناله با أبا الحسنی فَابکِ لِلحُسَین

إن کُنتَ باکیاً لِمُصابٍ کَالأنبیاء

فِی الإبتلاءِ و الحَزن ِ فَابکِ لِلحُسَین

شب های جمعه مثل ملائک میان عرش

با بوی سیب پیرهنی فَابکِ لِلحُسَین

در تند باد حادثه ای گر کبود شد

بال نحیف یاسمنی فَابکِ لِلحُسَین

دیدی اگر میان هیاهوی تشنگی

طفلی و لب به هم زدنی! فَابکِ لِلحُسَین

لب تشنه جان سپرد اگر عاشقی غریب

یا روی خاک ماند تنی فَابکِ لِلحُسَین

گرم طواف، نیزه و شمشیر و تیرها

دور شهید بی کفنی فَابکِ لِلحُسَین

در لحظه‌ی تلاوت قرآن که دیده است؟

غرق به خون شود دهنی فَابکِ لِلحُسَین

با نعل تازه جای دگر غیر کربلا

تشییع شد مگر بدنی؟ فَابکِ لِلحُسَین

رحمی نکرده اند در آن غارت غریب

حتی به کهنه پیرهنی فَابکِ لِلحُسَین

شب های جمعه دور و بر قتلگاه عشق

با ناله‌ی کبود زنی فَابکِ لِلحُسَین