دور از وطن

در کـــــــوفه غریبم من و کاشانه ندارم        گوئی بـــــــروم خانه ولی خانه ندارم

گر تکیه بدیوار تو کردم ز غریبی است

          در شــــــهر شما خانه و کاشانه ندارم

یک شهر پر از دشمن و من یکه و تنها

        چـــــون طایر دور از چمنم لانه ندارم

بــــــــــــی جایم و مأوا نبرم راه بجائی

         چون شمع همی سوزم و پروانه ندارم

بهـــــــــر پسر فاطمه چون نامه نوشتم

           غیـــــر از غم آن خسرو فرزانه ندارم

جـــــز کُشته شدن در ره حق هیچ تمنا

                  از مـــــــردم از حق شده بیگانه ندارم

                            (خسرو)