ذکر توسل و روضه ویژۀ ایامِ محرم _ شب دوم محرم_ استاد حاج منصور ارضی

اَلسَّلٰامُ عَلَیْکَ یٰا اَبٰا عَبْدِ اللهِ ، وَعَلَى الْاَرْوٰاحِ الَّتى حَلَّتْ بِفِنٰائِکَ ، عَلَیْکَ مِنّى سَلامُ اللهِ اَبَداً  .......

برکه ای بودم دلم را جلوۀ مهتاب بُرد

سجده ام را فکر اَبروی تو در محراب بُرد

*تاحالا تو برکه نگاه کردی ماه افتاده توش ؟یه چیز دیگه اس ما همه برکه ایم ولی نور حسین که افتاده همه میگن این چه آدم خوبیه*

  برکه ای بودم دلم را جلوۀ مهتاب برد

 سجده ام را فکر اَبروی تو در مِحراب بُرد

بگذر از من بی وضو گاهی صدایت کرده ام

مستی نامت چنین از خاطرم آداب بُرد

رحمت بی انتها هستی و کشتی نجات

دلبرا دل از گنهکارها همی ارباب بُرد

خواب دیدم بوسه ای میگیرم از شش گوشه ات

ای ضریح عشق ، رویایت ز چشمم خواب برد

گریه کردم تا که نامت را شنیدم یا حسین

آنقدر که نامۀ اعمال من را آب بُرد

در صف دوزخ به هم مردم نشانم میدهند

دیدی آخر دست نوکر را گرفت ارباب بُرد

*جلو چشم همه میگه این مال منه....*

تو حسینی،تو به قدر عالمی پیمانه داری یاحسین

تو چه کردی این همه دیوانه داری یاحسین

 *وقتی خواست پیاده بشه ، پیاده نشد صدا زد :عباس جان ، تو منو سوار این ناقه کردی خودتم بیا منو پیاده کن ... از بس جلال داره عباس ، از بس خاطر خواه داره ... هم زینب خاطر خواهاش بود هم حسین ... با ادب خواهرُ پیاده کرد*

باصد جلالت و شرف و عزت و وقار

آمد به دشت ماریه ناموس کردگار

فرش زمین به عرش مباهات میکند

گر روی خاک پای گذارد "ملک سوار"

چه ناقه ای چه ناقه نشینی چه محملی

مریم رکاب گیر و خدیجه است پرده دار

 حتی حسین تکیه بر این شانه میزند

خلقت زنی ندیده بدین گونه استوار

 بیش از همه خدای مباهات میکند

که شاهکار خلقت او کرده شاهکار

تا هست مستدام حسین است مستدام

تا هست پایدار حسین است پایدار

کوهی اگر مقابل او قد علم کند

مانند کاه میشود و میرود کنار

با خشم خویش میمنه را میزند زمین

با چشم خویش میسره را میکند شکار

 آنگونه که علی به نجف اعتبار داد

زینب به دشت کرب و بلا داد اعتبار

پنجاه سال فاطمۀ اهل بیت بود

زینب که هست فاطمه هم هست ماندگار

 تا اینکه فرش راه کند بال خویش را

جبریل پای ناقه نشسته به انتظار

 حتی هزار بار بیایند کربلا

زینب پی حسین می آید هزار بار

کار تمام لشگریان زار میشود

زینب اگر قدم بگذارد به کارزار

 روز دهم قرار خدا با حسین بود

اما حسین زودتر آمد سر قرار

محمل که ایستاد جوانان هاشمی

زانو زدند یک به یک آنهم به افتخار

افتاد سایۀ قد و بالاش روی خاک

رفتند از کنار همین سایه هم کنار

طفلان کاروان همه والشمس و والقمر

مردان کاروان همه واللیل و والنهار

عبدند ، عبد گوش به فرمان زینبند

از پیرمرد قافله تا طفل شیرخوار

*واقعا حرفی که آرام رحمه الله زد: ۳۰سال کمتر و بیشتر خوندم

در وادی محبت در بند زینبم من

شادم دراین حوالی چون عبد زینبم من

رفتند زیر سایۀ عباس یک به یک

با آفتاب غنچه گل نیست سازگار

از این به بعد هیچ نمازی شکسته نیست

وقتی قدم گذاشته زینب به این دیار

از فرش تا به عرش چه خاکی به سر کنند

بر روی چادرش بنشیند اگر غبار

 از خواهری چو زینب کبری بعید نیست

معجر به پای این تن عریان کند نثار

یک عده گوشواره ولی دختر علی

یک گوش پاره برد از اینجا به یادگار

خیلی زدند "تا" شود اما تکان نخورد

سر خم نمیکند به کسی کوه اقتدار

او که فرار کرد عدو از جلالتش

فریاد میزند که علیکن بالفرار

ترسم که انبیاء بیفتند بر زمین

دستی اگر خدای نکرده به گوشوار

پرده نشین کوفه،بیابان نشین شده

با دختر بتول چه ها کرد روزگار !

 *خبردادن به ابی عبدالله یابن رسوالله زود بیا ، خواهرت همه را جمع کرده ... چنان زار میزنه بچه ها و زنهایِ دیگه ام دارن گریه میکنن

ابی عبدالله به سرعت اومد ، سر خواهر رو به سینه گرفت عزیزم ، چرا اینطوری داری گریه میکنی ؟...

فرمود : بخدا خوابم تعبیر شد ، اینجا همون سرزمینی که میخوان تورو بکشن ...  بیا قول بده... من خودم میرم از دشمن میخوام اول سَرِمنُ جدا کنن ..

داداش ، عجب سرزمینی !! آرومش کرد هر دو گریه کردن فرمود : اونجایی که مادرم ، پدرم ، جدّم گفت همینجاس عزیزم ... فرمود : منو از تو جدا میکنن ، گفت : آری ... بعد از من همۀ ارکان این حرکت الهی دست توست ...یادته بهت  گفتم تو رو اسیر میخواد خدا ببینه ...یاحسین ....

.