خــــوشا دردی که درمانش تو باشی(اشعارمناجاتی)

خــــوشا دردی که درمانش تو باشی                     خــوشا راهی که پایانش تــو باشی

خوشا چشمی که رخسار تــو بـــــیند                 خــوشا ملکی که سلطانش تو باشی

خــــوشا آن دل که دلدارش تو گردی                     خــوشا جـــانی که جانانش تو باشی

خـــوشی و خـــــرمی و کــــامــرانی                     کــسی دارد که خواهانش تــو باشی

همه شادی و عشرت باشد ای دوست                 در آن خـــانه کــه مهمانش تو باشی

مـشو پـنهان از آن عـاشق که پیوست                 هــمه پـــیدا و پــنهانش تــــو بــاشی

بـــرای آن بــــــترک جــــان نــگوید                         دل بــــیچاره تـــا جـــــانش تو باشی

چــه باک آید ز کس، آن را که او را                         نـــگهدار و نــگهبانش تــــو بـــاشی