وای برادرم ، وای پسر برادرم

رسم است هر که داغ جوان دید ، دوستان

رأفت برند حالت آن داغ دیده را

یک دوست زیر بازوی او گیرد از وفا

و آن یک ز چهره پاک کند اشک دیده را

القصه هر کسی به طریقی ز روی مهر

تسکین دهد مصیبت بروی رسیده را

بعد از پسر دل پدر آماج تیر شد

آتش زد لانه مرغ پریده را

آیا که داد  تسلیت خاطر حسین ؟

چون دید نعش اکبر در خون طپیده را

عاشقان ابی عبدالله ، انشاءالله کنار حرمش ، امروز بیایید برویم کمک حسین ، قربان اشکهای چشمتان ، قربان دلهای کربلایی تان ، (اگر کسی داغ عزیزی ببیند دوستان زیر بغلش را می گیرند ، تسلیت به او می گویند ).اما کسی نبود کربلا، زیر بغل حسین را بگیرد ، کسی نیست تسلیت بدهد عزیز زهرا را، یک وقت لشکر دید یک خانم هی می دود ، هی به سر و سینه می زند .فریاد می زند : واحبیباه، یااُخَیّاه وَابنَ اُخیّاه ،(وای برادرم ، وای پسر برادرم) آمد خود را به روی پیکر قطعه قطعه علی افکند 1، اینجا زینب حسین را دلداری داد اما کنار بدن حسین کسی نبود زینب را دلداری دهد .

1. حسین نفس مطمئنه ، ص 25- 26 ، ره توشه ج1 ، 1380 ص 3و4 .