روضه و توسل به حضرت علی ابن موسی الرضا علیه السلام به نفس حاج حسین سازور

«السَّلامُ عَلَيْكُمْ يا أهلَ بَيْتِ النُّبُوَّةِ» این روزها اگر که دلم غرق ماتم است دل تنگِ روزهایِ نخستِ محرم است چشمم هنوز خیره به اشعارِ پرچم است باز این چه شورش است که در خلقِ عالم است اشک آنقدر که باید و شاید نداشتم شرمنده ام برایِ غمش کم گذاشتم قطره بدونِ عشق به دریا نمیرود پایی که روضه آمده هرجا نمیرود هر کس پی غلامی این خانه میرود هرگز زِ یادِ حضرتِ زهرا نمی رود چشمانِ ما همین که زِ گریه نشان گرفت مثلِ همیشه فاطمه تحویلمان گرفت ای وای اگر که ماهِ محرم نداشتیم واللهِ بی حسین خدا هم نداشتیم داغش نبود اگر دلِ خُرَّم نداشتیم ای کاش غیرِ غصۀ او غم نداشتیم آیا نظیرش آمده در عالمین نه ما را گدا کنید ولی بی حسین نه بعد از وفات کاش محبت به من کنید جسم مرا محافظت از سوختن کنید با اشکِ روضه شستشویِ این بدن کنید بر من لباسِ نوکری ام را کفن کنید یک لحظه ام مباد زمان را هدر دهید پیش از همه امام رضا را خبر کنید تا خواندمش بدونِ کلامی قبول کرد دادم به هر طریق سلامی قبول کرد طعنه نزد به من تو کدامی قبول کرد بی امتحان مرا به غلامی قبول کرد سجده به خاکِ او عمل واجبِ من است ایرانی ام امام رضا صاحبِ من است هنگام مرگ سائلِ سلطان شدن خوش است چشم انتظارِ شاهِ خراسان شدن خوش است مثلِ خودش غریبُ و پریشان شدن خوش است در خاک غلت خوردن و گریان شدن خوش است از سوزِ زهر رنگِ رخِ او سفید شد آقا شبیه مار گزیده شهید شد صد شکر زخمِ تیر رویِ پیکرش نبود هنگام دست و پا زدنش خواهرش نبود چشمی به فکرِ غارت انگشتر نبود دستی پی کشیدنِ مویِ سرش نبود . . میخوام از زبانِ امام رضا براتون روضه بخوانم .. امروز بلند بلند گریه کنید .. آخه امروز زن ها و نوعروسانِ نوقان اومدن پیش شوهراشون گفتن مهریه هامون حلاتون .. بزارید ما برایِ این آقا بلند بلند گریه کنیم .. جگرم یادِ حسین ریخت بهم یابن شیب زخم شد از غم او پلکِ ترم یابن شبیب ته گودال که جایِ پسرِ زهرا نیست جایِ قرآن که به زیرِ سم مرکب ها نیست پیرهن از تنِ بی سر شده درآوردن بی کفن در وسط دشت رهایش کردن حرمتِ مهریۀ مادرِ سادات شکست آب می خواست ولی نیزه دهانش را بست جدِ مظلوم مرا با لبِ عطشان کشتند مادرش دید به گیسویِ پریشان کشتند ناله زد مادرِ ما دست به مویش نزنید با ته خنجرِ خود ضربه به رویش نزنید خبر از حرمتِ بوسیدنِ مادر دارید؟ پایِ خود را زِ لبانِ پسرم بر دارید *روزها و ساعات آخرِ ماهِ صفرِ .. دو سه روز بعد از شهادتِ پیغمبر دخترش رو زدن .. خونه ش رو به آتش کشیدن نامردا ..* نفرین به آن دوشنبه و پیکارِ لعنتی کاری نداشتیم به اشرارِ لعنتی باور نمی کنید که به ما حرف بد زدن یک مشت از مهاجر و انصارِ لعنتی سر دستۀ ارازل و اوباش سر رسید با قنفذ و مغیره، چهل یارِ لعنتی از پشتِ در، نفس نفسِ مادرم شنید این جمله هست لحظۀ اقرار لعنتی وقتی حریفِ مادرِ ما پشتِ در نشد بیرون کشید خنجرِ خونبارِ لعنتی سنگینی در و لگد و شعله جایِ خود چسبیده بود سینه به مسمارِ لعنتی باور کنید مادرِ ما گیر کرده بود دامانِ گل گرفت به آن خارِ لعنتی چادر گرفت فضه و مادر بلند شد سربسته ماند پشتِ در اسرارِ لعنتی در چند روزِ بعد، پس از احتجاجِ حق پیچیده شد به خطبه ای کارِ آن لعنتی با مادرم دهن به دهن شد سرِ فدک مادر جواب داد به انکارِ لعنتی پیچید بینِ کوچۀ باریک دورِ ما از هر طرف شدیم گرفتارِ لعنتی یک گوشواره لحظۀ سیلی زدن شکست یک گوشواره خورد به دیوارِ لعنتی یا زهرا .....

.

﴿بابُ الْحَرَم پایگاهِ متنِ روضه﴾ www.babolharam.net ــــــــــــــــــ هرگونه کپی برداری از متونِ روضه کانون فرهنگی باب الحرم در سایت و کانال هایِ مرتبط با فضایِ روضه بدونِ ذکر منبع و درج آدرس سایت و کانال جایز نبوده و مصداق بارز حق الناس می باشد

.