غریبی

عــــــــلی آهسته در راز و نیازه

چـــــــــــه سازد بهر تشییع جنازه

بـــــــــــمیرم از غریبی تو مولا 

 غـــــــــریبم وا، غـریبم وا، غریبا

عــــــــلی زخم رخ او را بشوید

عـــــــــــلی خوناب پهلو را بشوید

علی جان می دهد از داغ زهرا 

  غـــــــــــریبم وا، غریبم وا، غریبا

یــــــتیمان پیرهن بر لب گرفتند 

فـــــــغـــان و ناله را در دل نهفتند

مــــــرو تازه جوان ای مادر ما

غــــــریــبـــم وا، غریبم وا، غریبا

خـدا داند که زهرا بی گناه است

ولی مویش سپید، رویش سیاه است

علی جان می دهد از داغ زهرا

غـــــــــــریـبم وا، غریبم وا، غریبا