توسل به ساحت مقدس حضرت صدیقۀ طاهره زهرایِ مرضیه سلام الله علیها _ سید مجید بنی فاطمه

اَللّهُمَّ صَلِّ عَلی فاطِمَة وَ اَبیها وَ بَعْلِها وَ بَنیها

وَ سِرِّ الْمُسْتَوْدَعِ فیها بِعَدَدِ ما اَحَاطَ بِهِ عِلْمُکَ..

أَسْأَلُکَ بِاسْمِکَ یَا رَبَّنَا حضرت رحمن سریع الرضا آن که مرا آفرید آنکه به آب و گِلم روح خودش را دمید

شکر بر این سرنوشت شکر خدایی که مرا شیعه حیدر نوشت بندۀ اولاد پیمبر نوشت

معتکف خانهۀ احمد شدیم سائلِ این لطف زبانزد شدیم شکر خدا خاک قدم های محمد شدیم

صل علی سیدنا المصطفی خاتمۀ سلسلۀ انبیا رحمت محضِ خدا بخشش بی انتها

آنکه خودش مایۀ آرامش جان همه ست سایۀ لطفش به سر عالم ست مرهم زخم دلش، یک نظر فاطمه ست

غصۀ این خانه غم مصطفی ست خانۀ زهرا حرم مصطفی ست

او که در این راه دین جان خودش را گذاشت بار سفر بست و رفت عطرت و قرآنِ خودش را گذاشت

بر دل آل عبا غصه و غم ها رسید آه که بعد از نبی نوبت زهرا رسید

سلام و ناله بضعه المصطفی حضرت خیرالنساء ، هم نفس مرتضی دارُ و ندار حسن ، مادر ارباب ما ..

عالم و آدم همه بر سفرۀ احسان او جن و ملک جمله فقیران او عرش خدا پر شده از عِطر خوش نان او

بعد پدر صبح و مَساء گریه کرد بر تن او رَخت عزا گریه کرد بر غم او عرض و سما گریه کرد ناله زد و باد صبا گریه کرد

بس که به هنگام دعا گریه کرد خانه و مسجد همه جا گریه کرد آه در این روضه خدا گریه کرد

گرچه توانی به تن آخر نداشت جزغم حیدر به دلش غصۀ دیگر نداشت تانفس آخرش دست ز یاریِ علی بر نداشت

رفتُ دلیرانه رفت؛ در دل آتش گل ریحانه رفت جای علی عاقبت؛ مادر ما پشت در خانه رفت ..

گفت که من دختر پیغمبرم از همه زن های دو عالم سرم فخر جهان حیدر کرار علی همسرم سید و سالار جوانان بهشتن دو تا دلبرم حال که پشت درم وای اگر لحظه ای از حق علی بگذرم

ناگهان کوچه پر از نعره‌ی مردم شدُ نالۀ زهرا وسط همهمه ها گم شدُ صحبت آوردن هیزم شدُ منزل وحی خدا شعله ور از آتش آن کینه شد

در شکست .. حرمت ناموس پیمبر شکست زیر لگد بالِ کبوتر شکست هم سر و هم سینه و هم پهلوی مادر شکست آه در آن گیر و دار " آینه‌ی کوچک حیدر شکست

باز درآن ازدحام مادر سادات علیها سلام با دم یا حیدر کرار به پا ایستاد تا برساند به دو عالم پیام

با نفس خسته گفت یک کلام حیدر من را به کجا میبرید؟!

با پر خونین شده اش پر زدُ ناله ز تنهایی حیدر زدُ یک نفره مثل علی در دل لشگر زدُ

آه به دست کبود؛ چشمه ی نور ازلی را گرفت رفتُ و کمربندِ علی را گرفت ..

بانگ زد ای قوم منم فاطمه گفته پیمبر که عزیز دوسرا فاطمه ست هم قدم شیر خدا فاطمه ست

هان؛ که چهل تن نه، چهل شهر هم جمع شود فاتح این معرکه ها فاطمه است ..

سخت شد این واقعه بر پست ها رفت هوا عربده‌ی مست ها رفت به سمتِ قلاف آخر سر دست ها

دور علی فاطمه گرمِ طواف وای که در آن مصاف گشت جدا دست کبود از کمر مرتضی ..

آه به ضرب غلاف فاطمه آهی کشید رو به مزار پدرش کرد و گفت:

آه کجایی پدر .. آه کجایی که جسارت شده کشتن من مزد رسالت شده ..

رفتی و با دختر تو بد شدن پشت نگاه علی از چادر من رد شدن

دخترکی دید به چشم ترش مادرِ در معرکه و خون رویِ معجرش زخم علی دوستی افتاده به روی پرش

دخترک آن روزگار رسم دفاع از حرم آموخته از مادرش دفتر تاریخ ورق خورد و بعد قصه به گودال رسید آخرش ..

از دل خیمه سوی میدان دوید تا به برادر رسید دید که آن قاتل پرکینه اش وای نشسته به روی سینه اش ..

ناله زد از عمق جان آه کجایی پدر؟..

من جگرم سوخته چشم ترم سوخته اشک روان از نظرم سوخته آخ بال و پرم سوخته این نفس مختصرم سوخته موی سرم سوخته در دل گودال امیدُ ثمرم سوخته روسریِ اهل حرم سوخته

بر سر نیزه قمرم را ببین دور و برم را ببین این جگر شعله ورم را ببین بی کسیِ اهل حرم را ببین آه که با شمر شدم همسفر همسفرم را ببین ، آه کجایی پدر ..

.