مدح خوانی ویژۀ ایام ولادت حضرت رقیه سلام الله علیها به نفسِ حاج محمود کریمی

زهرازاده ای نه! تو خودِ زهرایی....

ای که به دیوانِ دوست،حُسنِ ختامی ای که به میزانِ عشق،سنگِ تمامی

خطبه ی سجاد را ختمِ کلامی خونِ گلوی حسین را تو پیامی

آینه دارِ شکوهِ پنج امامی دختری اما امیرِ فاتحِ شامی

ای شده اسلام از جهادِ تو پیروز در دلِ ما هم چراغِ عشق بیافروز

ای سحر از زلفِ تو همیشه معطر وی قمر از لطفِ تو هماره مُنوّر

لیلۀ قدر است ز گیسویِ تو مُقدَّر صبحِ وصال از نگاهِ تو مُیَسَّر

از اُفق شانه های شِبهِ پیمبر سر زده ای چون فروغِ زهره ی اَطهر

ای همه خورشیدها سائلِ کویت نورِ رخ فاطمه دمیده ز رویت

خاکِ قدم های تو گلبرگِ گُلِ یاس عِطرِ بهشت از شَمیمِ تو شَوَد احساس

دانه ی اشکِ تو رَشکِ گوهر و الماس عرش الهی به سوزِ آهِ تو حساس

گرچه نباشد به صولتش اَحَدُالنّٰاس مَرکَبِ بازیِ توست حضرتِ عباس

گاه در آغوشِ ماه،طَلعَتِ مِهری گاه ز دوشش به سِیرِ هفت سِپهری

دلدار زاده ای نه،تو خودِ دلداری... .