مناجات و روضه سیدالشهداء علیه السلام ویژه ماه مبارک رمضان به نَفسِ کربلایی سیدرضا نریمانی

«اَللّهُمَّ صَلِّ عَلی مُحَمَّدٍ و َآلِ مُحَمَّدٍوَعَجِّل فَرَجَهُم» «لاحَوْلَ وَلا قُوَّةَ إِلاّ بِالله العَلي العَظيمِ حسبُنَا اللّهُ وَنِعْمَ الْوَكِيلُ نِعْمَ الْمَوْلَى‏ وَنِعْمَ النَّصِیرُ» «أَسْتَغْفِرُ اللّٰه الَّذِي لَاإِلٰهَ إِلّا هُوَ الْحَيُّ الْقَيُّوْمُ الرَّحْمانُ الرَّحِيمُ ذوالجَلالِ وَالاکرام بَدِيعُ السَّماواتِ وَالْأَرْضِ مِنْ جَمِيعِ ظُلْمِي وَجُرْمِي وَ إِسْرافِي عَلَىٰ نَفْسِي وَأَتُوبُ إِلَيْهِ» «اَللّـهُمَّ رَبَّ شَهْرِ رَمَضانَ الَّذي اَنْزَلْتَ فيهِ الْقُرْآنَ، وَافْتَرَضْتَ على عِبادِكَ فيهِ الصِّيامَ، صَلِّ عَلى مُحَمَّد وَآلِ مُحَمَّد، وَارْزُقْني حَجَّ بَيْتِكَ الْحَرامِ في عامي هذا وَفي كُلِّ عام، وَاغْفِرْ لي تِلْكَ الذُّنُوبَ الْعِظامَ، فَاِنَّهُ لا يَغْفِرُها غَيْرُكَ يا رَحْمنُ یاعَلاّم» «بِالْحُسَینِ و بِالْحُجَّةِ،اِلٰهی العفو...» بیشتر گریه تِسَلّایِ دلِ سوزان است چون بیابان که نیازش به نَمِ باران است *من خیلی به گریه احتیاج دارم،دلم با گریه آروم میشه،این شب ها به من اشک بده،این شب ها یه کاری کن چَشمِ من خشک نشه...* میکده باز شد و زود دویدم داخل گفته ساقی سه دهه نوبتِ سرمستان است گفتم اول نروم آخرِ خَطَّم دیگر مادرم گفت برو خالقِ تو رحمان است ما اگر آمده ایم از کَرَمِ آلِ علی ست گَلِّه هر سمت رود مرحمتِ چوپان است رمضان است، خدا بنده نوازی کرده سفره ها باز شده خانه پر از مهمان است رَبِّ شهرِ رمضان، شهرِ مرا هم دریاب این زمین مرکزِ عشاقِ حسین، ایران است خوب و بد ریزه خورِ حضرتِ حجت هستیم پایِ باباست همش طفل اگر نادان است *اگه خوبم مالِ توأم، اگه به درد نخور هم هستم مال توأم....* نوکر آن است که از خویش دعایی نکند آنچه را خواسته ارباب دعایم آن است سی شبِ ماه خدا را به علی بخشیدند گریۀ هرشبِ ما هدیه ی آقا جان است ما در این ماهِ مبارک به هوایِ نجفیم دلمان وقتِ مناجات دَمِ ایوان است گرۀ کورِ مرا دستِ رقیه بدهید هرچه سختی ست به یُمنِ نَفَسَش آسان است روزه ام، روضه اگر داشت خدا میخردش خُرَّم آن دیده که در روضه فقط گریان است *این شبها، تربت دَمِ دست بذارید، موقع افطار یکم تربت بخورید، دست بگذارید رویِ سینه، «صَلَّ اللّهُ علیکَ یا اباعبدالله» بگید...امام سجاد فرمودند: بابای ما رو وقتی کشتند، هم گرسنه بود و هم تشنه...* روزه ام، روضه اگر داشت خدا میخردش خُرَّم آن دیده که در روضه فقط گریان است دَمِ افطار من از آب سوالی دارم آب دیدی چقدر کامِ حسین عطشان است؟ تشنه ای ماند و سپاهی که همه سیراب اند دِشنه هم سوخت دلش، شمر ولی خندان است سَمتِ گودال نرو، حضرتِ زهرا اصلاً خاک عالم به سرم، یوسفِ تو عُریان است «صَلَّ اللّهُ علیکَ یا عَطشٰان،صَلَّ اللّهُ علیکَ یا عُریٰان، سَیّدنا المَظلوم، یا اباعَبدالله» از بس سرت افتاده از بالایِ نیزه دیگر به رویِ صورت تو چانه ای نیست عباس چشمانِ خودش را بسته یعنی جایِ حرم در بَزمِ بی شرمانه ای نیست .