روضه و توسل به اُم المؤمنین حضرت خدیجه کبری سلام الله علیها به نَفسِ کربلایی حمید علیمی

* شبی که میخواست بی بی حضرت زهرا سلام الله علیها به دنیا بیاد، خانم خدیجه کنیزشون رو فرستادن دنبال زَنهای مکّه، من تک و تنهام ،بیایید کمک کنین ،بتونم بچه ام رو به دنیا بیارم، نیومدن ،تلافی کردن، گفتن :همون پیغمبری که ایمان بِهِش آوردی، بگو خدای همون کمکت کنه. می خوام بگم: اون شب اومدن، از آسمان حوا اومد ، مریم اومد، هاجر اومد ،آسیه اومد ، سه چهار نفر اومدن، چرا ؟آخه می خواد خانوم قدم به دنیا بذازه... یه جمله می گم دلتون هر جا رفت دنبالتون روضه می خونم...شبِ تولد بی بی حضرت زهرا سلام الله علیها، سه چهار نفر بیشتر نبودن ...شبی هم که تابوتِ خانم رو داشتن بقیع می بردن چند نفر بیشتر نبودن... سلمان می گه داشتم نماز می خوندم ، دیدم در می زنن، اومدم در رو وا کردم، دیدم حسین بی حال، سرش رو به دیوار گذاشته ، حسن داره گریه می کنه سیاه پوشیدن ، چی شده ؟دیدم حسن بُغضش شکسته ، صدا زد: سلمان! مادرمون که رفت ، اگه می خوای بی بابا هم نَشیم زود خودت رو برسون... امّا من روضه ام به نام اباعبدالله می خوام تموم بشه... حضرت خدیجه سلام الله علیها،خانم فاطمه رو فرستاد به بابات پیغمبر بگو، اون پیراهنی که وحی در اون به تو نازل می شد، بده من به جای کفن به تنم کنم، جبرئیل از آسمون اومد، پنج تا کفن آورد ، ما نمی گذاریم خدیجه بی کفن باشه...«لا یَوم کَیَومکَ یا اَباعبدلله» * ای بی کفن چه با ، این پاره تن کنم ؟ با چادرم تو را، باید کفن کنم *چه جور زنده بمونه زینب ؟ دارن نانجیبا بدن کشته هاشون رو غسل می دن ، کفن می کنن، نماز می خونن، بدن کشته هاشون رو خاک می کنن، ولی بدنِ داداشم روی خاکِ گرمِ کربلا...* مَران یک دَم ساربان اُشتر ناقه ی زینب، مانده اَندَر گِل نَزن ظالم ، فرصتی آخر تا بگیرم من، از حسینم دل * کارِ دخترِ علی به کجا رسید ، به کیا گفت:* شُتر بانان ، قدری آهسته بی کفن مانده، اَندَر این صحرا حسین... مَنی که آه نگفتم برایِ هیچ کسی همین که نام تو آمد دلم هَوار کشید حسین... ما زنده به آنیم که در روضه بمیریم این است همه حاجت و این حرفِ دلِ ماست *دستاتون رو بلند کنین،فَرَج مُنتقمش، ان شالله آقامون بیاد ، خودش بِهِمون نگاه کنه، چند مرتبه برای فرج امام زمان، صدا بزن: یا زهرا.... .