مدح خوانی ویژۀ میلاد کریم اهل بیت امام حسن مجتبی علیه السلام به نفسِ حاج میثم مطیعی

پیچیده در این کوچه ها عطر عبایت همراه با نجوای زیبای دعایت

در جام چشمان زلالت شور داری در کیسه با خرما مگر انگور داری؟

دارد ‌شرابِ کوثری میخانه ی تو شالِ شکوه حیدری بر شانه ی تو

با نان و خرما میرسی من هم یتیمم اما نه خرما، مست دستان کریمم

میزد به پایت بوسه لب های مدینه ای خوش به حال نیمه شب های مدینه

در دست هایت یاکریمان لانه دارند وقت قنوتت قُدسیان پیمانه دارند

نوشیده ام با قُدسیان ساغر به ساغر نوشیده ام با نام تو تا جام آخر

از واژه ها مِی می چکید و می نوشتم: سر مستِ آقای جوانان بهشتم

شمس بن شمسی، آبروی آفتابی با صحن خاکی، ساقی ابن بوترابی

میخانه ی خاکی غبارش هم شراب است اِنعام صحن خاکیت هم بی حساب است

این مثنوی تا یاد سردار جمل کرد روح القدس گویی هوای یک غزل کرد

یا محسن أم در حال مستی یا حَسَن شد نامت قلم را محو نوری در ازل کرد

من در زمان، آواره ی آن لحظه هستم وقتی که دستان تو قاسم را بغل کرد

آنگونه او را خوش در آغوشت کشیدی تا بی تو بودن مرگ را پیشش عسل کرد

دست کریمت یاکریمان را غذا داد شاه و گدا را لطف تو ضرب المثل کرد

با تو وجود عشق اثباتی نمیخواست نور خدا را چشم هایت مستدل کرد

آورده ای از آسمان نور خدا را چشم تو روشن کرد چشم مرتضی را

پای تو دوش مصطفی را عرش کرده جبریل بالَش را برایت فرش کرده

پای پیاده کعبه می آید سراغت لب های زمزم تشنه ی آب وضویت

روح تو را از نور زهرا آفریدند از اسم تو اسماء حُسنا آفریدند

نام حَسَن یعنی تمام حُسنِ دنیا حالا من و دستِ کریمِ آل طاها

شاعر قاسم صرافان

.