روضه و توسل به باب الحوائج حضرت اباالفضل العباس علیهما سلام اجرا شده شب نهم محرم ۹۹ به نفس حاج سید مجید بنی فاطمه

همیشه رویِ لبم ذکرِ یا اباالفضل است چراکه حضرتِ مشکلِ گشا اباالفضل است دو دست داده به راهِ خدا و پس چه عجب اگر که معنیِ دستِ خدا اباالفضل است به جمله جمله ی یا کاشِفِ الکُروب قسم که استجابتِ صدها دُعا اباالفضل است *يك سال منتظر همچين شبي بوديم،گفتيم شبِ تاسوعا بياد،شبِ اباالفضل بياد،امشب شبِ اون بي دستي است كه نميذاره كسي دستِ خالي برگرده،امشب شبي است كه امام زمان ويژه نگامون ميكنه، خوشبحالِ ما كه امام زمان نگامون ميكنه و بد به حال اونكه اين شبها رو غنيمت نميدونه و بهونه مياره...آي اباالفضل!...* نمونه است اباالفضل و در مسیرِ حسین کسی که شد همه چیزش فدا اباالفضل است از ابتدا به من آموخت مادرم تنها دوایِ دردِ گرفتارها اباالفضل است *هر وقت حالِ ما خوب نبود، مادرمون شب ها كه چشم بر هم نمي گذاشت و نيمه شب گريه مي كرد، وقتي ميخواست دعا كنه، نگاهش به ماهِ آسمون مي افتاد، مي گفت: خدايا! به ماهِ بني هاشم، بچه ام رو خوب كن،امسال بچه ام رو تو دسته هاي عزاداري، سقايِ دسته هاي حسينش ميكنم...به دست ما از روز اول يه پرچم دادن، ما با اباالفضل حالمون يه طورِ ديگه بود...* چه ترس دارد از آتش،چه ترس از دوزخ اگر شفاعتِ هر شیعه با اباالفضل است خودِ امام زمان گفته است می آید به مجلسی که در آن ذکرِ یااباالفضل است بگیر ذکرِ اباالفضل با امام زمان ببین که بر لبِ صاحب عزا اباالفضل است «شاعر مجتبی خرسندی» . . *امشب به يادِ همه اونايي كه به ما سينه زدن و نوحه خوندن رو ياد دادن، به ياد همه ي پدر بزرگ ها و مادر بزرگ ها،اسفند دود مي كردن، قربوني مي زدن زمين، تا بخواد دسته اي رد بشه،بيادِ همه شون ميخوام يه چيزي بخونم،بياد پيرغلاما،نوكرايِ امام حسين، كه اونا كنار ارباب مارو ياد كن:* سقايِ دشتِ كربلا، اباالفضل دستش شده از تن جدا، اباالفضل *اگه بخوام روضه بخونم آي مردم! روضه همينِ، از قديم به ما گفتن: اباالفضل قد رشيدي داشته...بعضي روضه ها گريه داره،اما بعضي از روضه ها داد داره، آقايِ رشيدي مثلِ اباالفضل، كي باورش ميشه، يه كاري كردن با بدنش، كه علامه ي بحرالعلوم وارد حرمِ اباالفضل شد، ديد كسي داره معماري ميكنه، اومد معمارِ حرم پايين، گفت: علامه! يه سئوالِ برام،چند وقتِ من تو حرمِ اباالفضل دارم كاشي كاري ميكنم، مگه:شما بزرگاي دين نفرموديد: اباالفضل قد رشيدي داشته،دستاي بلندی داشته؟پس چرا قبرش اينقدر كوچيكِ...ناله ي بحرالعلوم بلند شد،عمامه از سر برداشت،گفت: آخه يادت باشه اينقدر بدنِ عموم اباالفضل رو قطعه قطعه كردن،حسين.... سخترين لحظه برا اباالفضل كدوم لحظه است؟ اون لحظه اي كه سكينه اومد جلو عمو رو گرفت، عموجان! جانِ عمو! گفت:عمو جان! علي اصغر داره بيتابي ميكنه، علي اصغر يه جوري ناله ميزنه ما تشنگيِ خودمون يادمون رفته، مشكِ خالي رو داد دستِ عمو، يه عده از بچه ها هم از تشنگي شكم هاشون رو به خاكِ نمناك زده بودن... اومد خدمتِ ابي عبدالله،آقاجان! اجازه بده برم برا بچه ها آب بيارم، رفته بود براي گُل هاي حسين آب بياره،زن و بچه جلو خيمه منتظرن، يه وقت حسين ديد صدايِ تكبير داره مياد، با عجله خودش رو خواست برسونه سمتِ علقمه،رواي ميگه: ديدم حسين ايستاد، از ذوالجناح پايين اومد، يه چيزي از روي خاك ها برداشت هي مي بوسه،هي به چشمش ميكشه، گفتم: شايد پاره هايِ قرآنِ، خوب نگاه كرديم ديديم دستايِ بريده ي اباالفضلِ... با عجله اومد ديد بدنِ عباس رویِ زمينِ، هي بازوهاش رو رويِ اين خاك ها ميزنه،ميخواد جلو آقا بايسته، هر كي بخواد بلند شه دستش رو رويِ زمين ميگذاره بلند بشه، اما عباس هي بازوش رو رويِ زمين ميزد، تا حالا جايي نبوده حسين باشه و عباس دراز كشيده باشه،صورت متلاشي شده،تير به چشمش زدن،خدا برا هيچ كسي نياره، بياي بالا سر برادري اونم برادري مثلِ اباالفضل، دست گذاشت زيرِ كتف برادر،سرش رو بالا آوُرد،ديد اين لبهارو داره آروم آروم بهم ميزنه، همچين كه اين لبهارو بهم زد،خوب گوش داد ببينه چي ميگه، يه جمله اي گفت ناله ي حسين رو بلند كرد، گفت: داداش! ازم راضي هستي؟ آقاجان! اگه میشه مارو سمتِ خیمه ها نبر،آخه از سکینه خجالت میکشم... . . حالا که ميرى یه وقت دير نکنى جلوىِ خيمه، من و پير نکنى من به تو تکيه زدم، با رفتنت کوهِ من، من و زمين گير نکنى تا بشى و تا بشيم چه فايده؟! سير بشيم، تنها بشيم چه فايده؟! اگه صدتا صدتا مشک آب بيارى ولى بى سقا بشيم چه فايده؟! همه از دست تو آبرو ميخوان خاک پاهات و برا وضو ميخوان اگه آب نشد نشد، پاشو بيا بچه ها آب نميخوان عمو ميخوان يه تارِ موت و به دنيا نميدن چشمات و به صدتا دريا نميدن به تو قول ميدن تمومِ دخترام بميرن معجرِ به اينها نميدن به سرت عمودِ آهنين زدن تو حسين شدى برا همين زدن کمرِ تو کمرِ من و شکست تا زمين خوردى، من و زمين زدن اى علمدار! تو رو با عَلَم زدن قد و بالاىِ تو رو بهم زدن چهار هزار کمون بدستِ يکی يکى اومدن روى تنت قدم زدن صدامُ تا نشنيدن كاري بكن گِريَمُ تا نديدن كاري بكن صداي اسباشونو نميشنوي دَمِ خيمه رسيدن كاري بكن نزن اين نيزه ها رو با پات عقب خودتُ هي ميكشي چرا عقب تير تو چشمت بود و افتادي حالا از جلو درش بيارم يا عقب؟! به چشمش بود تیریُ چو با صورت زمین افتاد دوباره تیر با شدت به چشمِ او فرو می رفت *فقط همین قدر بگم: یه کاری کردن با سَرِ عباس، همه ی سرهارو وقتی بالا نیزه زدن،تنها سری که بالا نیزه بند نشد، سرِ عباس بود،ای حسین...* تو مگه قرار نبود دير نکنى جلوى خيمه من و پير نکنى تو مگه قرار نبود با رفتنت کوهِ من! من و زمين گير نکنى؟ «شاعر:علی اکبر لطیفیان» *بی بی سکینه، جلو خیمه ها منتظر،می گفت: الان عموم میاد، حرفِ عمو نشد نداره، زینب زن و بچه هایِ دیگه رو دلداری میداد،همه دارن نگاه میکنن، عباس خودش فرمود: من رو سمت خیمه ها نبر، یه مرتبه به زن و بچه ها خبر رسید بابا داره میاد، عمو داره میاد، هر چی نگاه کردن دیدن حسین داره میاد، اما پشتِ سرش دیگه عمو نمیاد، اما این باری که حسین داره میاد با دفعات قبل فرق میکنه، یه دست به عنانِ ذوالجناح، یه دست به کمر گرفته، همه دارن گریه میکنن،مات و مبهوت موندن، از عمو چه خبر؟ چرا بابا با قدِ خمیده داره میاد، همه نگاه ها به حسینِ، می دونید چه کرد ابی عبدالله؟ اومد جلو خیمه ی عباس، عمودِ خیمه رو کشید، یعنی بدونید، دیگه این خیمه صاحب نداره، ناله ی زن و بچه بلند شد، داغِ اباالفضل یه کاری کرد دیدن حسین داره بلند بلند گریه میکنه، حسین داره داد میزنه، فقط یه جمله گفت:زینبم! برو گوشواره از گوشِ بچه ها در بیار، دیگه علمدارم رو کشتن...زن و مرد، پیر و جوان، شبِ اباالفضلِ، بلند صدا بزن:حسین... .