مدح و سرود سالگرد ازدواج امام علی علیه السلام و حضرت زهرا سلام الله علیها_سیدرضا نریمانی

قرار شد که شما بی قرارِ هم باشید جهان دچار شما شد دچار هم باشید تمام عمر دَمادم کنارِ هم باشید که در مصاف خطر ذوالفقار هم باشید دعای من همه این بوده تا به هم برسید که خلق گشته زمین تا شما به هم برسید

نفس نفس همه جا عاشقانه همدم هم خدا نکرده اگر زخم بود مرهم هم صفا و مروه و رکن و مقام و زمزم هم چرا که قبلۀ من هم علیست هم فاطمه هم و رو به اهلِ مدینه چنین سفارش کرد نوشته اند که سفارش نه! بلکه خواهش کرد

همیشه نام علی را امام بگذارید به خانوادۀ من احترام بگذارید برای فاطمه ام سنگِ تمام بگذارید و روی زخم دلش التیام بگذارید جهان بدونِ علی رنگُ بو نخواهد داشت بدونِ فاطمه هم آبرو نخواهد داشت

شنیده میشود از آسمان صدایی که کشیده شعرِ مرا باز هم به جایی که نبود هیچ کسی جز خدا، خدایی که نوشت نام مرا نام آشنایی که پس از نوشتن آن آسمان تبسم کرد و از شنیدنش افلاک دست و پا گم کرد

نوشت فاطمه شاعر زبانش الکن شد نوشت فاطمه هفت آسمان مزین شد نوشت فاطمه تکلیفِ نور روشن شد دلیلِ خلق زمین و زمان معین شد نوشت فاطمه یعنی خدا غزل گفته ست غزل قصیدۀ نابی که در ازل گفته ست

نوشت فاطمه تعریفِ دیگری دارد زِ درکِ خاک، مقام فراتری دارد خوشا به حال پیمبر چه مادری دارد درونِ خانه بهشتِ معطری دارد پدر همیشه کنارت حضورِ گرمی داشت برای وصف تو از عرش واژه بر میداشت

چرا که رویِ زمین واژۀ وزینی نیست وشان وصفِ تو اوصافِ اینچنینی نیست و جای صحبتِ این شاعر زمینی نیست و شعر گفتنِ ما غیرِ شرمگینی نیست خدا فراتر از این واژه ها کشیده تو را گمان کنم که اصلاً آفریده تو را

که گردِ چادرِ تو آسمان طواف کند و زیرِ سایۀ آن کعبه اعتکاف کند ملک ببیند و آنگاه اعتراف کند که این شکوهِ جهان را پر از عفاف کند کتابِ زندگی ات را مرور باید کرد مرور کوثر و تطهیر و نور باید کرد

در آن زمان که دلِ روزگار دلخور بود و وصفِ مردمش أَلْهَاكُمُ التَّكَاثُرُ بود درون خانۀ تو نانِ فقر آجر بود شبیه شِعْب ابی‌طالب از خدا پُر بود بهشتِ عالم بالا برایت آماده‌ست حصیرِ خانۀ مولا به پایت افتاده‌ست

به حکم عشق بنا شد در آسمانِ علی علی از آنِ تو باشد تو هم از آنِ علی چه عاشقانه همۀ عمر مهربانِ علی به نان خشک علی ساختی به نام علی از آسمانِ نگاهت ستاره میخواهم اگر اجازه دهی با اشاره میخواهم

به یادِ آن دلِ از شهر خسته بنویسم کنارِ شعر دو رکعت نشسته بنویسم شکسته آمده ام تا شکسته بنویسم و پیش چشم تو با دستِ بسته بنویسم به شعرِ از نفس افتاده جان تازه بده و مادری کنُ این بار هم اجازه بده

به افتخار بگویم از تبارِ توایم هنوز هم که هنوز است بی قرارِ توایم اگر چه ما همه در حسرتِ مزار توایم کنار حضرت معصومه در کنار توایم فضای سینه پر از عشقِ بی کرانۀ توست کرم نما و فرودآ که خانه، خانۀ توست

.