روضه ۲۸ رجب سالروز حرکت کاروان امام حسین(ع) از مدینه و شروع قیام سیدالشهدا(ع) _ استاد حاج منصور ارضی

جدايی از مدينه باورم شد
حرم غمخانۀ صاحب حرم شد

همه حجاج زهرا بار بستند
به اين رفتن دل عالم شكستند

به ناقه مادری و شير خواری
شود آمادۀ اُشْتُر سواری

تمام مشك ها پُر آب باشد
كمی آرام ، اصغر خواب باشد

كناری باغبان سرگرم لاله
كند بابا كُشی نازِ سه ساله

كناري نجمه مست روی قاسم
زند شانه سر گيسوی قاسم

تماشا مي كند با قلب شيدا
قد و بالای اكبر ، اُمِّ ليلا

ولی يك سو همه تصوير اين شب
شده وقتِ پريشانی زينب

سر او بر سر دوش حسين است
پناه او در آغوش حسين است

شده ذكر لبش با چشم گريان
عزيزم بی تو می ميرم حسين جان

تمام آرزوهايم تو هستی
منم مجنون و ليلايم تو هستی

همه شب روی سجاده نشينم
الهی ای حسين داغت نبينم

تمامی امانت های مادر
ميان بسته پيچيدم برادر

جواب سيد الشهدا :

دلم را آب كردی گريه كم كن
مرا بی تاب كردی گريه كم كن

شده وقت سفر ای نور ديده
نشين بالای محمل ای رشيده

محارم دور محمل بي قرارت
ابوفاضل بود چشم انتظارت

يل ام البنين زانو گرفته
علی اكبر به پای ناقه رفته

به روی معجر تو حرز بستم
خودم تا آخرش پای تو هستم

همه رفتند اما غرق احساس
پيامی آمد از مادر به عباس

زمان حرفهای آخرين شد
وصيت خوانی ام البنين شد

صدا زد می روی ای نور عينم
ولی جان تو و جانِ حسينم

برو اما بدان شير نبردی
مبادا بی حسينم باز گردی

بيا تا خوب من رويت ببوسم
بلندی های ابرويت ببوسم

به خلوت بوسه هايم درس دارد
حيا كردم ، حسين مادر ندارد