روضه حضرت خدیجه کبری سلام الله علیها شب دهم ماه مبارک رمضان به نفس حاج مهدی سلحشور

بالاتر از بالایی و بالانشینی
هر چند با ما خاکیان روی زمینی

شایسته ی وصف زبان کردگاری
نه درخورِ توصیف های اینچنینی

حُسنِ تو مَحض با پیمبر بودنت نیست
قبل از مسلمان بودنت هم بهترینی

انگشتر پیروزی دین خدا را
تو با بهای جان و اموالت نگینی

طرد تو از سمت قریشی های مکه
باعث نشد یک لحظه هم از پابشینی

نام تو از لب های پیغمبر نیفتاد
در هر کجا همراهِ ختم المرسلینی

مثل فدک نام تو را هم غصب کردند
تو بهترین مصداقِ اُمُّ المُومِنینی

این روزهای آخر عمر خودت را
هر روز با یک غصه ی تازه قرینی

رخساره ی تو رنگِ رفتن را گرفته
احساسِ تلخِ لحظه های واپسینی

در چشم هایت اشک حرفِ درد دارد
انگار از یک قصّه ی دیگر غمینی

دلواپسِ غم های بی پایانِ زهرا
بعد از فراقِ رحمتُ للِّعالمینی

دلواپس یک سینه ی بی تاب هستی
دلواپس یک میخ داغ و آتشینی

رفتی که زهرا دخترت را در هجومِ
چل مرد نامرد و فشار در نبینی

ای کاش بودی تا در آغوشش بگیری
وقتی که آنجا گفت یا فضّه خذینی

از همسرت جای کفن پیراهنش را
میخواستی… اما چرا با شرمگینی

شاعر محمدعلی بیابانی

*حضرت خدیجه سلام الله علیها، فرمود: فاطمه جان! من روم نمیشه به پیغمبر بگم، من از مرگ، از قبر می ترسم، میشه پیغمبر اون پیراهنی که باهاش معراج رفته بود رو به تنم کنه؟ بعد پیغمبر رو خواست، عرضه داشت: یارسول الله! من رو حلالم کن، من نتونستم در حق شما سنگِ تمام بذارم، بعد سفارشِ فاطمه اش رو کرد، نکنه کسی به فاطمه ام سیلی بزنه، نکنه کسی به فاطمه ام جسارت کنه، چشماش رو که باز کرد، پیغمبر رو بالایِ سَرِ خودش دید، چقدر دلش آرام گرفت، عرضه داشت: یارسول الله! شما بالا سَرِ من نشستید من راحت جان میدم...

دخترش فاطمه هم چشماش رو باز کرد دید علی بالا سَرش نشسته، گفت: علی جان! شما بالا سر من هستید من آرام جان میدم، یه خورده برام قرآن بخوان... حسن چشماش رو باز کرد زینب و حسین رو بالا سَرِ خودش دید، گفت: داداش! بالا سرم هستی راحت جان میدم، اما حسین تویِ گودالِ قتلگاه، یه وقت زینب ببینه:" وَ الشِّمْرُ جَالِسٌ عَلَی صَدْرِه" یه وقت ببینه زینب داره از بالایِ تلِ زینبیه بر سر و سینه زنان به سمت گودال قتلگاه میآد، هی صدا میزنه: "وامحمداه، هَذا حسَینٌ بِالعَراء، مُرَمَّلٌ بالدِّماء، مُقَطَّعُ الأعضَاء، مَسْلُوبُ الْعِمَامَةِ وَ الرِّدَاءِ وَ بَناتُكَ سَبايا"... حسین...*

.