مناجات ویژۀ ماه مبارک رمضان به نفس حاج مهدی رسولی

ای دوای درونِ خسته‌ دلان
مرهمِ سینۀ شکسته‌ دلان

مرهمی لطف کن که خسته‌ دلم
مرحمت کن که بَس شکسته‌ دلم

گرچه من سر به‌ سر گُنه کردم
نامۀ خویش را سِیه کردم

تو در این نامۀ سیاه نبین
کرَم خویش بین، گناه مبین

با وجودِ گناه‌کاری‌ها
از تو دارم امیدواری‌ها

زَ آن‌ که بر توست اعتمادِ همه
ای مرادِ من و مرادِ همه

تو کریمی و بینوای توأم
پادشاهی و من گدای توأم

ِنِی گدایی که این و آن خواهم
کام دل، آرزوی جان خواهم

بلکه باشد گدایی‌ام دردی
اشکِ سرخی و چهرۀ زردی

چون به خاک اوفتم، به صد خواری
تو زِ خاکم زِ لطف برداری

بس بُوَد اين که سوختم يک‌بار
"وَ قِنَا رَبِّنا عَذابً النّار"

آتش از چون مَنی چه افروزد؟
بلکه دوزخ زِ ننگِ من سوزد

گُنه ام بخش و طاعتم بپذير
که همين دارم از قليل و کثير

در شب تيره چون دهم جان را
هَمرَهم کن چراغ ايمان را