مدح‌ و توسل به امیرالمؤمنین علی علیه السلام اجرا شده به نفس کربلایی مجتبی رمضانی

صَلَّی اللهُ عَلیکَ یا امیرَالمؤمنین

روزی که تو را آفرید صورت آفرین
بر آفرینش تو به خود گفت : آفرین

صورت نیافریده چنین صورت آفرین
بر صورت آفرین و چنین صورت، آفرین

چه خوب شد که سایهٔ سرم ابوتراب شد
نصیبِ ذره مهر بیکران  آفتاب  شد

گرفته است آشیان به روی چِشم عرشیان
کسی که خاک پای قنبر علی حساب شد

بزرگتر از این دروغ در تمام دَهر نیست
که رفت سائلی به سوی حیدر و جواب شد

تَلاوتی که آخرش ختم نشد بنام او
مقام قاریش فقط بارکَش کتاب شد

کبوتری که از حوالی نجف گذشته بود
خبر رسید فاتح  نبردِ با عُقاب  شد

علی و مصطفی دو نور واحدند درغدیر
علی برای جانشینی خود انتخاب  شد

سپرده دست او خدا  اداره ی  امور  را
مگیر خرده بین ما، علی خدا خطاب شد

برای مدح نور باید از خدا  کمک گرفت 
وگرنه ذّره کی مدح گوی  آفتاب  شد

محبت ابوتراب را که جار می کشم 
قلوب بیقرار را  سرِ قرار می کشم

هرآنچه بوی مرتضی دهد به چشم مینهم
هرآنچه بوی او نداد را  به دار می کشم

من از دقایق نُخست بازگشت از نجف 
برای  مستی دوباره انتظارمی کشم

زخاندان او کریمتر کسی ندیده است 
اگرچه منتی کشم از این تبار می کشم
 
اگر مرا نخواست زحمتی نمی‌دهم به او
خودم گلوی خویش را به ذوالفقارمی کشم 

به عشق دیدن علی بهشت را نظر کنم
بدون او من از بهشت هم کنار می کشم 

گناه من اگر دلیل خجلت علی شود
به روز حشر خویش را به نار می کشم

اگر وصال او فقط به وقت مرگ ممکن است
برای مرگ انتظار بی شمار می کشم