روضه و توسل به راوی دشت‌کربلا امام سجاد علیه السلام اجرا شده به نفس مرحوم حاج‌ علی خورشیدی

امام سجاد رو چهل منزل رو شتر برهنه، غل و زنجير به گردنش بستن، اومدن مردم دور و برشون هلهله ميكردن، ميگفتن: اينا خارجي هستن، زخم و زبانشون ميزدند...
بميرم برات آقا زين العابدين، بخدا قبرت غريبه، چقدر شما مصيبت ديدي، چقدر زجر كشيدي، ولي صبر كردي به خاطر خدا، همه رو به جان خريدي...*
 
من نگویم ظلم برمن کم کنید           
بلکه زنجیرِ مرا محکم کنید

هر چه می خواهید ظلم افزون کنید   
هرچه می خواهید دلم را خون کنید

گاه از خون به رُخ رنگم زنید         
دسته دسته بر بدن سنگم زنید
 
اين من و اين كعب ني، اين پيكرم
اين من و فرقِ پر از خاكسترم

ظلم از اينها بيشتر بر من كنيد     
لیک دستِ عمّه ام را واکنید

عمّه ام چون مادرم زهرا شده         
پشتش از بار مصیبت تا شده
 
*اونايي كه رفتيد مدينه، حتما ديديد قبر امام سجاد تو بقيع با خاك يكسانه... امام باقر ميگه: وقتي بابام رو غسل ميدادم، وقتي پيرهنش رو از تنش در آوُردم ديدم هنوز جايِ زنجير بر بدنِ بابام مونده، دلها بسوزه براي امام سجاد هر وقت بچه كوچيك ميديد گريه مي كرد، هر وقت نگاهش به آب مي افتاد گريه مي كرد....*
 
اي يادگار عاشورا
پيغمبرِ خونِ خدا
گشتي تو مسمومِ زهرِ كين
سيدي يا زين العابدين
 
اي جانشينِ ثارالله
عُمرت سراسر اشك و آه
گريه ات حماسه آفرين
سيدي يا زين العابدين
 
اي ديده باغِ در آتش
بشنيده بانگِ العطش
شهيدِ زنده ي شاهِ دين
سيدي يا زين العابدين
 
اي يوسفِ بازارِ عشق
اي لاله ي تب دارِ عشق
ميراثِ پرپر گلهايي
پورِ حسينِ زهرايي
وارثِ خاتمُ المرسلين
سيدي يا زين العابدين
 
اي ديده خون در درياها
داغِ غمت سوخت صد دل را
فاطمه بر تو شد دل غمين
سيدي يا زين العابدين
 
هر کجا روی نهادم غم عظمای تو بود          
کربلای دگري شام غم افزای تو بود
 
اي كه باشد دهنت چشمه ي آبِ بقاء
از چه خشكيده لبِ لعل شكر خواي تو بود
 
داغ قتل پسر فاطمه مي كُشتُ تو را
كي دگر زهر جفا بر تو و اعضاي تو بود
 
مظلومم وا اِماما
شهيدم وا اِماما
 
*سهل ساعدي ميگه: به امام سجاد گفتم: آقاجان! من يكي از دوستان شما هستم، آيا امري داريد؟ فرمود: سهل! خدا رحمت كنه بابا ي تو رو، يه قدري پول داري به اين نيزه دارا بدي، اين نيزهارو از جلوي زنها دور كنن، كمتر نامحرم ها به اين زنها نگاه كنن... ميگه: پول دادم به نيزه دارها، سرها رو دور كردن، گفتم: آقاجان! اَمرِ ديگه اي داريد؟ فرمود: قدري پارچه برام تهيه كن، سهل ميگه: يه قدري از عمامه ي خودم پارچه اي بريدم به آقا دادم، آقا گردنشون رو كج كردن، فرمود: اين زنجير رو بلند كن پارچه رو زير زنجير بگذار، اين زنجير رو بلند كردم همچين كه نگاه كردم ديدم خونِ تازه از زيرِ زنجير جاري شد... همه بگيد: حسين!..