روضه و توسل به حضرت جواد الائمه علیه السلام اجرا شده۱۴۰۲ به نفسِ حاج محمود کریمی

افتاده بود تشنه لب و آه می کشید
فریاد بی کسیش به جایی نمی رسید

او رحمت رحیم جوادُ الائمه بود
می داد از کرامت خود بر همه امید

*امام رضا علیه السلام به امام‌جواد علیه السلام فرمودن: از خونه میری بیرون بابا جون، جیبات رو‌پر کن بذار مردم بیان دورت بده از ما چیزی بخوان ما بگیم نداریم...حاجت دنیایی داری برو‌در خونه ی امام‌جواد علیه السلام..*

هرکس که رفت محضر او دیده میشود
در سایه ی عنایت او، درد ناپدید

من درک کرده ام خودم این نکته را که هست
نام جواد بر همه ی قفل ها، کلید

دریای جود و عاطفه و ناجی نجیب
قبله، مراد، شهره به مِهر است و من مُرید

وقتی جواد قافیه شد با مراد ما
ما را برای خویش مریدانه آفرید

برشانه داشت بارِ غمِ غربتی قدیم
روی لبش ترانهٔ یاحی و یا شهید

مجموعه ای ز مقتل اولاد فاطمه است
پس روضه هاش می طلبد گریهٔ شدید

باید به پای روضهٔ این سرور صبور
سر را شکست و گریبان ز غم درید

کف می زدند با نفسِ آتشین او
چندین کنیزِ پستِ زنا زاده پلید

شرمنده ام ز حضرت زهرا از این کلام
آنقدر ناله زد ز عطش تا نفس برید

سر را گذاشت گوشهٔ حجره به روی خاک
تنها به سوی قبله غریبانه پا کشید 

نه دیده ی ملائکه، نه دیده ی فلک
از این غریب تر به خدا محتضر ندید

جز یک‌ نفر، که گوشه ی گودال قتلگاه
خون‌ گلوش از لب سر نیزه می چکید

آخر هلاک می‌شوم از این گریزها
آه از دمی که خواهر مظلومه‌اش رسید

آمد کنار گودی گودال و ناله زد
آهی کشید و شعله به جان جهان کشید

پس با زبان پر گله آن بضعه ی بتول
رو بر مدینه کرد که یا ایُها الرَّسول

این کشته فتاده به هامون حسین توست
وین صید دست و پا زده در خون حسین توست