روضه و توسل به ابن الکریم حضرت عبدالله بن الحسن علیه السلام اجرا شده شبِ پنحم محرم۱۴۰۲ به نفسِ سید مهدی حسینی

سخن اهل عشق این سخن است
کربلا در احاطه ی حسن است

هرکسی رو به کربلا کرده
باطناً رو به مجتبی کرده

بزم ما را حسن فراهم کرد
او حسین را عزیز عالم کرد

این همه مجلس مصیبت ها
پرچم یا حسینِ هیئت ها

خیرها را به ما حسن داده
او به ما اذن سوختن  داده

میوه ی نور می دهد شجرش
ای به قربان هر دوتا پسرش

با حسن جانِ تازه می گیریم
امشب از او اجازه می گیریم 

که بگویم ز جلوه ی آن ماه مددی 
یا جناب عبدالله

یازده ساله است و صف شکن است 
پس یتیم حسن خودش حسن است 

دست آورده جای شمشیرش 
همه مات اند ماتِ تکبیرش
 
حق شده پیش او بزرگ شده 
این پسر با عمو بزرگ  شده 

گریه کن ها نظر به راه کنید 
حسن ِکوچه را نگاه کنید

از روی تَل خدا خدا می کرد 
عمویش را فقط صدا می کرد

چه عمویی میان چند سپاه 
تشنه ای در میان قربانگاه 

صحنه را تاکه دید گفت: حسین !
دست خود را کشید گفت: حسین!
 
حسن کربلا به جان آمد 
پا برهنه دوان دوان آمد

آمد و دید گریه بی اثر است 
یک نفر روی سینه ی پدر است
 
پاره پاره شده است پیروهنش 
می زند با غلاف برپیکرش 

بندبند تنش گسسته شده 
نیزه ها درتنش شکسته شده

دادزد ای عموی خون جگرم 
غم مخور من برای تو پسرم 

چشم درسمت خیمه گاه ندوز
دست ناقابلم هست که هنوز 

می دهم دست دربرابر تو 
تا بلا دور باشد از سر تو 

دیدی آخر تنم ز عشقت سوخت 
تیر من را به روی جسمت دوخت