روضه وتوسل به راوی دشت کربلا امام سجاد علیه السلام اجرا شده به نفسِ حاج محمود کریمی

چون آسمان کند کمر کینه استوار
کشتی نوح بشکند از موجهٔ بحار

خون شفق ز پنجه ی خورشید می‌چکد
از بس گلوی تشنه لبان را دهد فشار

روزگار در چاه سرنگون فکنَد ماهِ مصر را
یعقوب را سفید کند چشم انتظار
 
پور ابوتراب جگر گوشه ی رسول
طفلی که بود گیسوی پیغمبرش مهار

*بچه ی خردسال رو وقتی بغلش میکنی برای اینکه خودشو نگه داره موی شما رو میگیره..*

روزی که پا به دایره ی کربلا نهاد
بشنو چه ها کشید ز چرخ ستم شعار

از زخم تیر بر بدن نازنین او
صد روزن از بهشت برین گشت آشکار
 
اول(تنها) لبی که بوسه گهِ جبرئیل بود
بی آب شد ز سنگدلی های روزگار

رنگین ز خون شده است ز بی رویی سپهر
رویی که می‌گذاشت بر او مصطفی عُذار 

طفلی که ناقة الله او بود مصطفی
خصم سیاه دل شده بر سینه اش سوار

*و الشمر جالس علی صدره، الان دارن از کربلا میرن اما از دیروز تا حالا بدن رو زمينه..*

عیسی در آسمان چهارم گرفت گوش
پیچید بس که نوحه در این نیلگون حصار

نتوان سپهر را به سرانگشت برگرفت
چون نیزه برگرفت سر آن بزرگوار

از بس که طائران هوا خون گریستند
از ماتم تو روی زمین گشت لاله زار

خضر و مسیح را به نفس زنده می‌کند
آنها که در رکاب تو کردند جان نثار

چون خاک کربلا نشود سجده گاه عرش
خون حسین ریخت بر آن خاک مُشکبار

روزی که شد به نیزه سر آن بزرگوار
خورشید سر برهنه برآمد ز کوهسار

موجی به جنبش آمد و برخاست کوه کوه
ابری به بارش آمد و بگریست زار زار

جمعی که پاسِ محمل شان داشت جبرئیل
گشتند بی امانی و محمل شترسوار

آن خیمه ای که گیسوی حورش طناب بود
شد سرنگون ز باد مخالف حباب وار

*امام شما رو امروز یه جوری سوار ناقه ی عریان کردن، شبِ امام سجاده، زمان حرکت آلُ الله از کربلاست، یک زن و این همه زن و بچه، امان از دل زینب.. همه رو سوار کرد، تا اومدن جلو خانم یه تَشر حیدری زد کنار برید خودم سوار میکنم همه رو، دونه دونه ناقه ها رو مینشوند، سوار میکرد، بلند میشدن، با دست بسته هم سوار میشدن... آخرین نفر موند، فقط خانم زینب موند و رباب، اصلا دیگه روضه عاشورایی نیست، فقط ناله ست، چون دیگه خود بچه ها هم رمق ندارن، سینه زن ها هم رمق ندارن، دیروز بود همه مویه می‌کردن و موی میکَندن، الان انقده بچه ها کتک خوردن...حسین....