روضه و توسل به امیرالمومنین حضرت علی علیه السلام اجرا شده شب بیست و یکم ماه مبارک رمضان به نفسِ حاج‌ محمد رضا طاهری

مولا یه نگاه کرد به همه فرمود: به جز بچه های فاطمه همه برن بیرون.محمدابن حنفیه رفت یکی ها رفتند یه وقت مولا دید  عباسم سرشو انداخته آروم آروم داره میره. فرمود: نه قربونت برم تو بایست اصلا  همه حرفام با توست، تو بچهٔ فاطمه هستی یه روزی می بینی که فاطمه میاد سرتو رو بالین میگیره.گفت :بیا کارت دارم.. اومد نشست. گفت: دستتو بیار جلو دورت بگردم گفت: حسینم بیا ،زینبم بیا، گفت : عباس من کربلا نیستم دل شوره دارم دست حسین رو تو دستت میذارم نکنه دست اینا از دستت جدا بشه ها.. زینب هم داره می بینه همه حرفای  بابا رو داره ضبط می کنه گذشت تا شب عاشورا عباس پاسبان خیمه هاست یه وقت دید از دور یه سیاهی داره  نزدیک می شه فرمود: هرکی هستی همون جا بایست.. امشب پاسبان خیمه های حسین منم.جلوتر نیا.. یه وقت دید یه صدای نحیفی میگه عباس من زینبم داداش.. دوید خودشو رو پاهای خواهر انداخت. دورت به گردم چطور از خیمه اومدی همین امشب می تونی راحت بخوابی فردا معلوم نیست اینا چی کار می کنند. گفت: عباس اومدم یه خاطره ای برات بگم شب بیست و یکم یادته بابام دست حسین رو تو دستت گذاشت.. عباس می دونست زینب می خواد چی بگه از شرمندگی داره آب می شه.. همه چیو یادمه. چرا این سوال رو میکنی چرا این یادآوری رو میکنی؟ فرمود: عباس شنیدم امروز برات امان نامه آوردن.  این قدر خجالت کشید  قمر بنی هاشم..  فردا هی اومد گفت داداش کی نوبت من میشه ؟ میخوام برم به این ها اعلام کنم چطور ازت حمایت می کنم. یه وقت ابی عبدالله گفت خوب گوش بده ببین بچه ها صدای العطششون بلنده برو برا بچه هام آب بیار..*

«صدای نالتو بلند کن  هرچه قدر کار داری شب اباالفضل از پرده جگر صدا بزن یا اباالفضل»