روضه و توسل به حضرت ابا عبدالله الحسین علیه السلام اجرا شده به نفسِ سید مهدی حسینی

"السلام علیک یا مظلوم..صلی الله علیک سیدنا الغریب..صلی الله علیک سیدنا العطشان..صلی الله علیک سیدنا العریان
حسین....."

چه می خواهد لب تشنه به غیر از لطف بارانی
چه می خواهد شکسته دل به غیر از چشم گریانی

توسل بر توکل کن توکل بر توسل کن
در این دنیای حیرانی در این دریای طوفانی

اگر تا شام می خندی اگر تا صبح می خوابی
تو از مردن چه می فهمی تو از برزخ چه می دانی

اگر آشفته ات کردند یعنی لایق وصلی
به او نزدیکتر هستی زمانی که پریشانی

مرا هر وقت می دیدی گریبان پاره می دیدی
از اول نیز می آمد به من پاره گریبانی

به لطف گریه کار طفل بهتر راه می افتد
چه بهتر بیشتر از دیگران ما را بگریانی

گره هاییست در عالم که بی تو وا نخواهد شد
نمی آید به کار این گره ها هیچ دندانی

پشیمان می شود آنکه برای تو نمی میرد
چرا عاقل کند کاری که باز آرد پشیمانی

*از این جا به بعد دیگه عمه جانم میگه حسین..*

خبرداری که رفتی تو به کوچه گردی افتادم
به من از تو فقط هجران رسید آن هم چه هجرانی

همه با دامن آتش گرفته رو به گودالند
عجب شام غریبانی عجب شام غریبانی

*از اینجا به بعد رو‌یواش میگم‌مادر نفهمه..رباب نفهمه..*

سر پیراهن تو گریه ی ما را درآوردند
میان اینهمه کشته چرا تنها تو عریانی؟

*ادب حکم‌ میکنه که امشب مادرمون مهمونه حرمشه از زبون مادر بگیم..*

"حسین جان! أبكي علي رأسك المقطوع،أم علي بدنك المطروح"

از خودم بی حسین سیرم من
ته گودال سر به زیرم من

حق بده گوشه ای بمیرم من
خنجرش را نشد بگیرم من

تو که دست بریدنت تند است
خنجرت پس چرا کمی کند است

بمیره مادر چقدر پیرت کردند
بمیره مادر که زمین گیرت کردند

گرسنه بودی ته گودال افتادی
با نیزه و سنگ‌ و سنان سیرت کردند

«حسین......»