یــــوسف فاطمه کُنجِ زندان

مــــی دهد   جــــــــــان،   بــــهر   قــــــــرآن

یــــــــــــــــــــــــــوسف فاطمه کُنجِ زندان (2)

بــــــــــــــــــــــــــــــــــی ملاقات، در مناجات

تـــــــــــــــــــــا سحـــر بـا خداوندِ سبحان (2)

فاطمه زندانی ات از کُنج زندان گشته آزاد(2)

زیـــر ضرب تازیانه یوسف از پا در افتاد

  بهر  دیـــدارش بیا یکدم کنار جسر بغداد

آن تـــنِ پـــاک، بــــــر روی خاک

بـــی کفن مانده همچون غریبان (2)

ای رضا جان رو به بغداد جسم رنجور پدر بین

  از شرارِ زهــر دشمن آب خود را خونجگر بین

 سلسله بـــــر گردن آن زاده خَیر البَشَر بین

کُــــــن   نــــظاره،   تـــخت پـــــــاره

  گشــــــته تابوت آن جانِ جانان(2)

بار الها، بار الها عاشق قبر حسینم(2)

گه به فکر کربلایم گه به فکر کاظمینم

 گشته جاری اشک هجران هر شب و روز از دو عینم

در بـــــر جمع همچو ما شمع

سوزم و گریم از درد هجران(2)

 

<غلام رضا سازگار(میثم)>