مناجات با امام زمان روحی له الفدا به نفس استاد حاج منصور ارضی

اَللّهُمَّ بَلِّغْ مَوْلایَ صاحِبَ الزَّمانِ صَلَواتُ اللهِ عَلَیْهِ عَنْ جَمیعِ الْمُؤْمِنینَ وَالْمُؤْمِناتِ فی مَشارِقِ الاَرْضِ وَمَغارِبِها،

وَبَرِّها وَبَحْرِها وَسَهْلِها وَجَبَلِها، حَیِّهِمْ وَمَیِّتِهِمْ، وَعَنْ والِدِیَّ وَوَُلَدی وَعَنّی مِنَ الصَّلَواتِ وَالتَّحِیّاتِ زِنَةَ عَرْشِ اللهِ وَمِدادَ كَلِماتِهِ،

وَمُنْتَهى رِضاهُ وَعَدَدَ ما اَحْصاهُ كِتابُهُ وَاَحاطَ بِهِ عِلْمُهُ، اَللّهُمَّ اِنّی اُجَدِّدُ لَهُ فی هذَا الْیَوْمِ وَفی كُلِّ یَوْم عَهْداً وَعَقْداً

وَبَیْعَةً فی رَقَبَتی اَللّهُمَّ كَما شَرَّفْتَنی بِهذَا التَّشْریفِ وَفَضَّلْتَنى بِهذِهِ الْفَضیلَةِ وَخَصَصْتَنى بِهذِهِ النِّعْمَةِ،

فَصَلِّ عَلى مَوْلایَ وَسَیِّدی صاحِبِ الزَّمانِ، وَاجْعَلْنی مِنْ اَنْصارِهِ وَاَشْیاعِهِ وَالذّابّینَ عَنْهُ،

وَاجْعَلْنی مِنَ الْمُسْتَشْهَدینَ بَیْنَ یَدَیْهِ طائِعاً غَیْرَ مُكْرَه فِی الصَّفِّ الَّذی نَعَتَّ اَهْلَهُ فی كِتابِكَ

فَقُلْتَ: صَفّاً كَاَنَّهُمْ بُنْیانٌ مَرْصوُصٌ عَلى طاعَتِكَ وَطاعَةِ رَسُولِكَ وَآلِهِ عَلَیْهِمُ السَّلامُ،

اَللّهُمَّ هذِهِ بَیْعَةٌ لَهُ فی عُنُقی اِلى یَوْمِ الْقِیامَةِ

..............

سال ها طی شد و دل زائرِ محبوب نبود

این همه سال نشستن به دعا خوب نبود

نه غم قحطی و نان داشت نه داغ پیری

جز غم دوری یوسف غم یعقوب نبود

هرچه گشتم عملی هدیه به آقام کنم

بینِ بار عملم توشۀ مرغوب نبود

حاجت از چشم ترم خواند و دعایم فرمود

گر چه حاجت به دلم مانده و مکتوب نبود

از ازل سینۀ زهراییِ ما سینه زنان

جز به آقایِ نجف ملحق و منسوب نبود

نکند راهِ حرم راه نجف بسته شود

سالها بود دلم این همه آشوب نبود

چشم خشکیدۀ از معصیتم جز به غم و

روضه هایِ پسر فاطمه مغلوب نبود

نیزه ها در بدنش بود ولی حداقل

کاش جسمش ته گودال لگدکوب نبود

چقدر بوسه زده است پیش همه ختم رُسُل

حق آن صورت و دندان به خدا چوب نبود